Beste allemaal,

Hierbij weer een berichtje van mijn kant. De afgelopen keren schreef ik over gebeurtenissen in het ziekenhuis, waar m’n hoofd af en toe ‘overhoop’ van raakt. De grens tussen ‘hoopvol’ en ‘hopeloos’ is soms enorm fragiel hier, en met een uitzichtloze situatie zit je zo nog dagen in je hoofd. Gelukkig zijn er ook verhalen en gebeurtenissen die me zomaar kunnen raken en het gevoel van hoop kunnen geven.

Over hoop in Malawi…

* De vriendelijkheid en hartelijkheid van de mensen op straat. Het is hier sociaal verplicht om iedereen (!) te groeten. Dat gaat dan als volgt: ‘Yewo’ (Hallo)– ‘Yewo’ (Hallo)– ‘Mawoka?’(Hoe gaat het met jou deze morgen?) – ‘Tawoka makora. Kwali imwe?’ (Met mij gaat het goed. En met jou?) – ‘Tawoka makora, tawonga’ (Ook goed, bedankt) – ‘Tawonga’ (Bedankt) – ‘Yewo’ (Okee) – ‘Yewo’ (Doei). ‘s Middags gaat het hetzelfde, maar dan met de Tumbuka tongbreker ‘Mwatandala-Tatandala’ :P Gelukkig betekent het woord ‘Yewo’ heel veel (okee, goed, hoi, doei, bedankt). Dat is dan ook de reden dat ik dat woord meestal als groet gebruik, anders doe ik een half uur over de tien minuten durende wandeling naar het ziekenhuis ;)

* De hoeveelheid levend geboren baby’s. Ik heb nog weinig Malawiaanse moeders horen klagen of schreeuwen tijdens een bevalling. Bevallen is hier een onderdeel van het leven van alledag. Na de bevalling staat de moeder zelf op om zichzelf te wassen en te verschonen. Niet veel later loopt ze met haar baby naar een andere kamer, nog een beetje trillend op haar benen van de inspanning die ze heeft moeten leveren.

* Mijn eerste vijf minuten op de ‘maternity ward’ (obstetrie): een nurse vertelt me dat er een vrouw gaat bevallen. Ik glip snel het kamertje binnen, waar een andere nurse bezig is met wat voorbereidingen. Ze staat met haar rug naar de vrouw toe, en ziet dus niet wat ik zie: het hoofdje van de baby komt opeens tevoorschijn!
Snel pak ik handschoenen en help het kind ‘opvangen’ en geboren laten
worden. Zo snel kan nieuw leven zich aandienen :)

* Ondanks de droogte weten planten en bomen ergens water te vinden in de bodem, waardoor sommige gebieden prachtig groen en soms ook nog vruchtbaar zijn.

* De hoeveelheid patienten (vooral kinderen), die na een paar dagen gewoon weer naar huis toe kunnen, omdat ze weer beter zijn. Omdat de goede medicatie voorhanden was, omdat er goed voor hen gezorgd werd door nurses en de familie (die de patient wassen en van eten voorzien).

* Zoveel bruin stof hier in Malawi.. de schoonmaaksters laten zich er niet door tegen houden. Elke dag opnieuw wordt er heftig geboend, gepoetst en gedweild. En elke week worden de ramen gewassen. Het onverstoorbare doorzettingsvermogen om het ziekenhuis schoon te krijgen en te houden doet me dagelijks weer glimlachen. Als schoonmaakster heb je hier een baan waar mensen tegen je op kijken.

* De kinderen met hun gelach, hun spelletjes en hun geroep op straat:
‘How are you? What’s your name? I want to be your friend!’ Of ons
kleine buurmeisje, dat nog maar net kan lopen, en op me af komt voor
een ‘high five’.

* De discussies die af en toe fel oplaaien op de ochtendoverdracht.
Over de hiaten, de gebreken, de pijnlijke plekken, de fouten. Met als
doel om de zorg te verbeteren.

* De kerk, die elke zondagmorgen vol zit met zo’n 300 mensen. Zonder muzikale begeleiding wordt er uit volle borst (en vanuit vol vertrouwen) een lied ingezet. Zoveel verschillende stemmen, die samenvallen tot een eenduidig verlangen om God te danken voor zoveel goeds in het leven.

* De dankbaarheid van mensen, gewoon omdat je hier bent, interesse in hen hebt en bereid bent om te helpen. Of zoals de anesthesist nurse me vorige week zei ‘You should not go home, you should stay here, I will call you for the next caesarean section’.

* De wonderbaarlijk mooie schepping.

* De altijd opgewekte HIV-counsellers. Hoe kunnen ze zo toegewijd zijn aan zo’n heftige job, dagelijks bezig met hele gezinnen die HIV-positief zijn? Ik bewonder hun vrolijkheid. Ze komen op hun vrije dag naar het ziekenhuis om een jonge meid met HIV te bemoedigen en haar te helpen.

En ja, het gaat goed met me. Ik geniet van het werk in het ziekenhuis, en van alle dingen daaromheen (zie alles hierboven ;)). Ik hoop dat het bij jullie in NL ook goed gaat, en dat jullie ook af en toe mogen genieten van de zon :).

Een lieve groet,

Marleen